Przedstawiam moje pierwsze wrażenia z kilku(nastu) anime, które zaczęto emitować wraz z początkiem jesiennego sezonu. Nie są to, rzecz jasna, wszystkie obecnie wychodzące serie, ale tylko te, na których z pewnych powodów postanowiłam zawiesić oko. Pełną rozpiskę można znaleźć tu.
W tym sezonie znajdziemy kilka długo wyczekiwanych kontynuacji, kilka ciekawie się zapowiadających anime i - jak zwykle - mnóstwo serii, których pomysły i realizacja wołają o pomstę do nieba.
Akatsuki no Yona
Opis: Yona,
jako jedyna córka króla, wiedzie – jak to królewna – beztroskie dworskie życie.
Ma wszystko, czego tylko może zapragnąć, poza tym podkochuje się w swoim
kuzynie i przyjacielu z dzieciństwa, Soo-wonie. Jej jedynymi zmartwieniami są
czerwone, niesforne włosy i irytujący ochroniarz, Son Hak. Idealny świat Yony
lega w gruzach, gdy dziewczyna staje się świadkiem zbrodni: ukochany Soo-won
morduje jej ojca, by samemu objąć tron.
Pierwsze wrażenie:
Mam jakąś dziwną słabość do shoujo z wątkiem politycznym w
tle, więc jestem zaskakująco pozytywnie nastawiona do tego anime, choć wiem, że
Saiunkoku Monogatari ani 12 Kingdoms toto nie będzie. Na pierwszy
rzut oka seria wygląda na reverse harem, ale opening sugeruje, że jeśli
będziemy mieć do czynienia z wątkiem miłosnym, to raczej nie będzie on posiadał
zbyt wielu kątów. Jak na razie fabuła okazała się dość prosta, ale w przyjemny,
przygodowy i pozbawiony jakichś niepotrzebnych udziwnień sposób. Wprawdzie nasza
heroina i królewna jest strasznie
głupiutka i naiwna, ale wydaje się mieć przy tym charakter, nie dostaniemy więc
kolejnej ciepłej kluchy, która boi się odezwać w towarzystwie. Od pierwszego
wejrzenia spodobał mi się natomiast Son Hak – lubię bohaterów, którzy nie
wahają się mówić, co myślą, i nabijać z durnych pannic. Ciekawa jestem też
motywacji Soo-wona, bo albo ma naprawdę dobry powód, żeby postępować tak, jak
postąpił, albo jest całkowitym psychopatą – i przyznam, że obie opcje wydają
się całkiem interesujące.
Amagi Brilliant Park
Opis: Tajemnicza
i piękna Isuzu zmusza Seiyę, by udał się z nią do lunaparku. Biedaczyna pojęcia
nie ma, że grożąca mu bronią palną niewiasta zawlecze go do rozpadającego się
Amagi Brilliant Parku, najbardziej rozczarowującego wesołego miasteczka w całej
Japonii. Co gorsze i dziwniejsze, Seiya otrzymuje propozycję nie do odrzucenia:
ma zostać menadżerem i uratować chylące się ku upadkowi przedsięwzięcie od
ostatecznej ruiny. Jak się bowiem okazuje, Amagi Brilliant Park zamieszkują
wróżki z Klonowej Krainy, a dobre prosperowanie lunaparku jest niezbędne, by
istoty te mogły przeżyć.
Pierwsze wrażenie:
Jeśli się zastanawiacie, jakie słodkie rzeczy mogą robić w
tym sezonie słodkie dziewczątka z KyonAni, to odpowiedź brzmi: prowadzenie
wesołego miasteczka brzmi chyba wystarczająco uroczo, co nie? Mimo ogólnej i
charakterystycznej dla studia cukierkowatości sam początek anime nie tylko nie
wygląda źle, ale nawet całkiem dobrze: główny bohater ma czelność posiadać
własne zdanie i próbuje odrzucić propozycję wspólnego wyjścia, choć dziewczyna
celuje do niego z muszkietu. Naprawdę, dawno nie było tego typu serii, w której
główny bohater nie tylko nie jest przedstawicielem rzędu Ciepłokluchus
Pospolitus, ale wręcz mówi o sobie w samych superlatywach. Już na pierwszy rzut
oka widać, że głównym źródłem komizmu będzie właśnie protagonista, jego relacje
z pracownikami parku i reakcje na specyfikę miejsca, w którym najchętniej nigdy
stopy by nie postawił. Gagi z pierwszego odcinka były całkiem zabawne i – co ważniejsze
– nie bazowały głównie na fanserwisie. W każdym razie początek anime był bardzo
dobrym wprowadzeniem do opowieści i zachęcił mnie do śledzenia tej serii.
Od strony graficznej nie mam temu anime nic do zarzucenia,
kreska i animacja jest typowa dla studia, co dla jednych jest zaletą (bo
wiadomo, że seria nie będzie straszyć grafiką, wręcz przeciwnie), a dla innych
wadą (ile można patrzeć na te same projekty postaci? Seiya wygląda jak
nieślubne dziecko Haruki z Free! i Orekiego
z Hyouki), aczkolwiek muzyka jak na
razie zbyt wybitna nie była.
Danna ga Nani o
Itteiru ka Wakaranai Ken
Opis: Jak sądzicie,
jak będzie wyglądać życie pary nowożeńców: poważnej pani urzędniczki i jej
męża, nieuleczalnego otaku? No właśnie.
Pierwsze wrażenie:
Anime to krótka komedyjka z trwającymi po 3 minuty odcinkami
i generalnie traktująca o tym, dlaczego nie warto się hajtać z otaku, jeśli się
samemu nie jest nałogowym fanem czegośtam. Jak na razie seria mnie kupuje, bo
króciutka forma gwarantuje, że gagi nie staną się męczące. Ponadto anime
wykorzystuje w celach humorystycznych nawiązania – nie powiem, aluzja do Kenshina mnie rozbawiła. I tylko
zastanawiałam się przez cały odcinek, jak oni, u diabła, w ogóle się poznali?
Donten ni Warau
Opis: W 11
roku ery Meiji rząd zakazał noszenia mieczy, a samurajowie utracili swoją pozycję społeczną. Wielu jednak nie zgadzało
się ze zmianami, jakie nastały w Japonii, stąd też gwałtownie wzrosła liczba
popełnianych przestępstw. Postanowiono więc wybudować więzienie na środku
jeziora, z którego nie mogliby uciec nawet najniebezpieczniejsi kryminaliści.
Trzej bracia z rodziny Kumo pracują jako przewoźnicy, transportując schwytanych
przestępców przez jezioro. Ale czy to na pewno ich jedyne zajęcie...?
Pierwsze wrażenia:
Anime powstało na podstawie mangi, która we wrześniu zaczęła
się ukazywać w Polsce. Ponieważ wyszedł dopiero pierwszy tom (a w nim właściwe
tylko jeden rozdział dotyczy głównej historii, reszta to opowieść o tym, co
działo się dużo wcześniej), ciężko mi porównywać oba twory. W każdym razie wygląda
na to, że seria nieco odejdzie od komiksowej wersji, bo sam początek różni się
od mangi – odcinek to ekranizacja pierwszego rozdziału z dodanymi kiepskimi
komediowymi wstawkami, które pasują tu jak pięść do nosa. Mam nadzieję, że
twórcy nie będą więcej czegoś takiego dokładać, bo te sceny były bardziej
żenujące niż zabawne.
Pomna brązowo-złotej ilustracji okładkowej z mangi trochę
się zdziwiłam na widok czarno-czerwonych włosów trójki głównych bohaterów, a
projekty postaci są niestety baaaardzo ubogie w porównaniu z tymi z wersji
komiksowej. Przez te dziwaczne oczy bohaterowie wyglądają jak wiecznie naćpani.
Animacja też wydaje się raczej przeciętna. Na domiar złego głos Soramaru
podkłada najmniej chyba lubiany przeze mnie, a ostatnio niesamowicie popularny
seiyu, Yuki Kaji. Cóż, przynajmniej Yuuichi Nakamura jako Tenka wypada bardzo dobrze.
Fate/stay night: Unlimited Blade Works [2014]
Opis: Nowa adaptacja
Fate/stay night, w której
będziemy śledzić ścieżkę Unlimited Blade
Works.
Pierwsze wrażenie:
Nigdy nie byłam
jakąś szczególną fanką Fate/stay night,
niewiele też pamiętam z pierwszej adaptacji gry, którą obejrzałam lata temu
(poza kosmicznym babolem tłumaczy „Ludzie umierają, jak się ich zabije”, tak,
tego nie da się zapomnieć), z drugiej strony Fate/Zero studia ufotable niezmiernie mi się podobało, więc postanowiłam
dać szansę nowemu Fate/stay night.
Tak naprawdę to nie są wrażenia z pierwszego odcinka, ale z odcinka 00, który
pokazuje początkowe wydarzenia serii z perspektywy Rin, a nie głównego bohatera.
W każdym razie ten
epizod niezmiernie mi się spodobał, choć klimat przez większość czasu był
sielankowy i zobaczyliśmy głównie przyzwanie Archera i początek
interakcji między nim a jego Mistrzynią. Pod koniec akcja gwałtownie
przyspieszyła, a to dzięki genialnemu pojedynkowi między Archerem i Lancerem – tak
dopracowanej choreografii walki dawno nie widziałam, podczas oglądania naprawdę
świetnie się bawiłam. Jednak co
dobra grafika, to dobra grafika, takie serie po prostu dobrze się ogląda.
Powiedzieć, że nowe Fate/stay night to cukierek dla oczu byłoby ogromnym
niedopowiedzeniem, ta seria jest raczej jak dobry, mocny alkohol, który
naprawdę potrafi uderzyć do głowy. Dynamizm akcji podkreśla także genialna muzyka,
którą stworzył Hideyuki Fukasawa.
Krótko mówiąc: kto nie ogląda, niech żałuje. Zachęcam –
wcale nie trzeba znać prologu czy pierwszej wersji, żeby zrozumieć, o co
chodzi.
Garo -Honoo no Kokuin-
Opis: Historia
rozpoczyna się od polowania na wiedźmy, które zarządził pewien król. Obiektem
prześladowań stały się nie tylko czarownice, ale także Rycerze i Kapłanki Makai,
którzy do tej pory zajmowali się chronieniem ludzi przed demonami. Pewna skazana
na śmierć kapłanka, płonąc już na stosie, rodzi dziecko. Leon Lewis, któremu
nie dane będzie wychować się pod pieczą matki, zostaje ocalony przez swojego
ojca, Rycerza Makai. Kiedy dorasta, jako potomek Złotego Rycerza dziedziczy
Złotą Zbroję.
Tymczasem w królestwie nie dzieje się najlepiej – pod pretekstem
choroby króla władzę przejmuje jego doradca, a książę Alfonso musi salwować się
ucieczką. Wyrusza więc na poszukiwania legendarnego Złotego Rycerza, mając
nadzieję, że ten pomoże mu odzyskać tron.
Pierwsze wrażenie:
Ponoć dobry film akcji zaczyna się od wybuchu – cóż, palenie
wiedźmy chyba też się zalicza do dobrze rokujących efektów pirotechnicznych, bo
seria, pomimo moich początkowych wątpliwości, okazała się całkiem niezła.
Powiedzcie, jak często można spotkać animowane mroczne fantasy, w którym krew chlusta
na prawo i lewo, a cenzury uświadczyć się nie da? Sam początek zachęca do dalszego
oglądania przede wszystkim nietypową narracją. Choć zobaczyłam dopiero zalążek
fabuły, z którego może wykluć się wszystko, to wątek przewodni mnie zaciekawił,
a bohaterowie dają się polubić.
Niestety, do tej beczki miodu wsadzono łyżkę – a raczej
solidną chochlę – dziegciu. Choć projekty postaci są ciekawe i nietypowe, to do
serii wrzucono wręcz nieprzyzwoitą ilość koszmarnej komputerowej grafiki. Wiem,
że animacja efektownie wyglądającej zbroi mogła być zbyt dużym wyzwaniem dla zapewne
mizernego budżetu tego anime, ale litości – są przecież serie, w których
zastosowano ten zabieg, a komputerowe walki nie wyglądały aż tak dobijająco.
Gugure! Kokkuri‑san
Opis: W czasie
deszczu dzieci się nudzą... zresztą dzieci nudzą się przy każdej pogodzie i
wymyślają sobie rozmaite zabawy. Kohina, na ten przykład, postanawia pobawić
się grą towarzyską kokkuri, która polega na przywoływaniu ducha i zadawaniu mu
pytań. Dziewczynce udaje się przyzwać lisiego demona, który okazuje się białowłosym
i przystojnym młodzianem. Kokkuri najpierw chce złośliwie nawiedzać krnąbrną
dziewuszkę, ale zauważywszy jej straszliwie niezdrowe nawyki żywieniowe, postanawia
zostać z nią i chronić od chińskich zupek wszelkiego złego.
Pierwsze wrażenie:
Gdybym to ja wcześniej wiedziała, że tak łatwo jest przyzwać
lisiego bisza... Ekhem. O czym to ja
mówiłam? A tak. Gugure! Kokkuri-san to komedia oparta na czteropanelowym komiksie.
Seria opowiada o biednym demonie o niezbyt lotnym umyśle, za to wielkim sercu, który
ma pecha spotkać walniętą dziewczynkę, pozbawioną emocji i udającą, że jest
lalką. Jako komedia seria sprawdza się dość dobrze – większość gagów jest
zabawna, ale niektóre raczej wieją nudą. Poszatkowana forma yonkomy w wersji
anime jest na dłuższą metę męcząca, więc szkoda, że odcinki nie są nieco
krótsze – dzięki temu można byłoby uniknąć takiej powtarzalności gagów. Żałuję
także, że Kohina jest ciągle rysowana w swojej wersji super deformed, bo jej
normalna postać jest dużo ładniejsza i nie odcina się aż tak od projektów pozostałych
postaci. Jeśli zaś chodzi o kwestię muzyki, powiem tylko tyle: wszyscy kochamy
te koszmarne openingi śpiewane przez seiyu... prawda?
Hitsugi no Chaika: Avenging Battle
Opis: Drugi
sezon przygód Czaiki i jej niekoniecznie wesołych, ale za to morderczo
skutecznych towarzyszy.
Pierwsze wrażenia:
Seria właściwie nie jest nowym sezonem, a dalszym ciągiem anime
podzielonego na dwie części, trudno więc cokolwiek o niej powiedzieć, żeby nie
zdradzać szczegółów fabuły. Jeśli ktoś nie oglądał pierwszego sezonu, nie ma
właściwie czego tu szukać, bo na pewno nie zrozumie, kto, kogo, czemu i po co.
W każdym razie dostajemy dalsze rozwinięcie wątków zapoczątkowanych pod koniec
pierwszej serii – aczkolwiek nie będę wdawać się w szczegóły, żeby nie
zaspoilerować. Graficznie seria stoi na tym samym, raczej dobrym poziomie, nie
zauważyłam ani znaczących ulepszeń, ani też spadku jakości, niemniej jednak to
dopiero pierwszy odcinek, więc trudno na razie jednoznacznie o tym wyrokować. Za
to opening mniej mi się podoba niż ten z poprzedniej części, bo choć utrzymany
w podobnej szacie graficznej, nie ma w sobie „tego czegoś”.
Inou Battle wa
Nichijou-kei no Naka de
Opis: Pół roku
temu czworo członków klubu literackiego oraz uczęszczająca na ich zajęcia
dziewczynka z podstawówki zostali obdarzeni nadnaturalnymi mocami. Jedyny
chłopak w klubie, Ando Jurai, może tworzyć czarne płomienie, za to jego
koleżanki zostały obdarzone całym wachlarzem niezwykle potężnych umiejętności,
takich jak przyspieszanie, spowolnianie i zatrzymywanie czasu, kontrola nad
wszystkimi żywiołami, możliwość stworzenia wszystkiego, o czym się pomyśli,
oraz moc naprawiania obiektów i uzdrawiania istot żywych. Jednak od czasu, jak
otrzymali te zdolności, nic nie zmieniło się w ich codziennym życiu. Po co im
zatem te moce? Czy kiedyś wreszcie będą mogli stać się bohaterami wielkiej
przygody?
Pierwsze wrażenie:
To seria, którą, szczerze mówiąc, po dwóch minutach chciałam
porzucić, bo zapowiadała się na typowy komediowy harem. Postanowiłam jednak dać
jej szansę ze względu na grającego głównego bohatera Nobuhiko Okamoto, który –
jak już na pierwszy rzut oka widać – musiał mieć niezły ubaw przy nagrywaniu
tego anime, bo zróżnicowanie jego wypowiedzi jest imponujące. Chyba dobrze
zrobiłam, że postanowiłam to oglądać dalej, bo bohaterki – wbrew pierwszemu
haremowemu wrażeniu – wydają się całkiem sympatyczne. Podoba mi się też
podejście twórców do problemu supermocy. Po co dawać bohaterom jakieś nudne,
przeciętne umiejętności typu czytanie w myślach, telekineza czy kontrola nad
ogniem? Lepiej od razu dowalić im niesamowite zdolności i patrzeć, jak świat
płonie jak nieboraki sobie z tym poradzą.
Komedyjka zapowiada się więc sympatycznie, ma też szansę
odświeżyć wtórny aż do bólu gatunek szkolnego fantasy. Szkoda tylko, że
graficznie anime wypada bardzo nijako i przeciętnie.
Kiseijuu: Sei no Kakuritsu
Opis: Siedemnastoletni
Shinichi Izumi mieszka sobie wraz z ojcem i matką w spokojnej dzielnicy Tokio.
Pewnej nocy Ziemię nawiedza inwazja podobnych do robaków kosmicznych pasożytów,
które przejmują mózgi swoich ludzkich nosicieli. Jeden z robali próbuje przejąć
ciało Shinichiego, ale mu się to nie udaje i zmuszony jest zamieszkać w jego
ręce.
Pierwsze wrażenie:
Seria od razu skojarzyła mi się z Tokyo Ghoul, ale wygląda
na to, że będzie fabularnie „dojrzalsza” i bardziej dopracowana... przynajmniej
na tyle, na ile poważne może być anime o kolesiu, którego ręka stała się
kosmitą. Seria klasyfikowana jest jako horror, ale jak na razie to praktycznie
wcale go nie uświadczyłam, za to kosmiczny pasożyt, który miał potwornego –
nomen omen – pecha, okazał się najzwyczajniej w świecie sympatyczny, zwłaszcza
że jak na razie nie ma zamiaru mordować ludzi na prawo i lewo, jak to czynią jego
koledzy. Z kolei główny bohater na początku wydawał się typowym
mięczakiem-takim-jak-ty, ale bardzo szybko okazuje się, że – przynajmniej zważywszy
na okoliczności – nie daje sobie w kaszę dmuchać i logicznie myśli.
Grafika serii jest raczej typowa dla seinenów, pozbawiona
zbytniej cukierkowatości, ale też nie całkiem realistyczna. Projekty postaci i
animacja nie wyglądają źle, pomijając momenty, gdy widzimy tłumy, bo sylwetki w
tle poruszają się wtedy strasznie nienaturalnie. Podoba mi się za to opening,
który jest japońskim darciem mordy – przynajmniej wyróżnia się na tle słodko-mrocznych
j-rockowych piosenek.
Log Horizon 2
Opis: Drugi
sezon anime o graczach, którzy utknęli w grze fantasy.
Pierwsze wrażenie:
Dalszy ciąg jednego z lepszych anime ostatnich sezonów
serwuje nam nowe problemy uwięzionych w świecie wirtualnym graczy, nowe zagadki
i nowe przeszkody po pokonania. Seria bez żadnego wprowadzenia wrzuca widza na
głęboką wodę, więc jeśli ktoś nie zna pierwszego sezonu, raczej nie powinien
się za nią zabierać.
Ponieważ zmieniło się produkujące serię studio, miałam pewne
obawy, które, niestety, okazały się uzasadnione. Studio Deen znane jest z
raczej kiepskiej animacji i od razu widać, że od strony graficznej nowy sezon
wypada gorzej niż poprzedni. Może nie jest to upadek na łeb, na szyję (nie
oszukujmy się, strona graficzna nie była najmocniejszą stroną również pierwszej
serii), ale spadek jakości kreski jest wyraźnie zauważalny. Na szczęście
zdecydowano się pozostać przy starym openingu, bo, szczerze mówiąc, nie
wyobrażam sobie tej serii bez niego, we
say wow, wow, wow, wow.
Mushishi Zoku Shou 2
Ponieważ nowy odcinek Mushishi ma wyjść dopiero 19
października, pozwolę sobie go pominąć w tym zestawieniu. Zresztą i tak
wiadomo, że będzie genialne, więc co tu w ogóle pisać?
Nanatsu no Taizai
Opis: Siedem
Grzechów Głównych to grupa złych rycerzy, którzy uknuli spisek przeciwko
królestwu Brytanii i ponoć zostali pokonani przez Świętych Rycerzy – ponoć, bo
niektórzy gotowi są przysiąc, że zbrodniarze nadal grasują na wolności.
Dziesięć lat później Święci Rycerze organizują zamach stanu
i przejmują władzę w królestwie, chcąc doprowadzić do wojny i wprowadzając
rządy terroru. Elizabeth, córka króla, wyrusza w podróż, by odnaleźć Siedem
Grzechów Głównych i prosić ich o uratowanie królestwa.
Pierwsze wrażenie:
Są serie, o których słyszy się same superlatywy, jak tylko
gruchnie wieść, że dostaną ekranizację. Manga Nanatsu no Taizai jest
przez niektórych bardzo chwalona, więc ciekawi mnie, czy anime okaże się dobrą
adaptacją, czy kolejną krótką reklamą komiksu. Przyznam, że jak na razie, seria
mnie kupiła zarówno swoim średniowiecznym klimatem rodem z typowej gry fantasy,
jak i prostą, nieskomplikowaną fabułą, która wydaje się przy tym oparta na
obiecującym pomyśle. Wadą anime jest fanserwis, który może nie jest bardzo
nachalny, ale mimo wszystko zauważalny... oraz gadająca świnia – choć ta
ostatnia rzuca przynajmniej zgryźliwe komentarze.
Głównego bohatera gra – o zgrozo – Yuki Kaji, ale, co dziwne, w tej roli całkiem mi
się podoba, bo przynajmniej nie brzmi jak emo. Zresztą protagonista z tą swoją facjatą
wioskowego głupka i kompletnie przepakowaną mocą spodobał mi się już od
pierwszej chwili. Lubię tego typu bohaterów, a dawno żadnego nie uświadczyłam
(poza tym Meliodas od razu skojarzył mi się z Luffym z One Piece).
Olbrzymią zaletą serii jest też muzyka – wystarczy tylko
powiedzieć, że stworzył ją Hiroyuki Sawano, a przy jego soundtracku nawet
najgorszy chłam dobrze się ogląda, nie mówiąc już o dobrych shounenach.
Niezwykle spodobał mi się także opening, sama nie wiem czemu, ale słucham go w
kółko i nie mogę przestać.
Ookami Shoujo to Kuro Ouji
Opis: O tym,
że kłamstwo nie popłaca, wie chyba każdy... oprócz szesnastoletniej Eriki
Shinohary, która próbując dopasować się do swoich świeżo poznanych licealnych
koleżanek, wymyśla wierutne łgarstwa o swoim wyimaginowanym chłopaku. Pseudo-przyjaciółki
powoli przestają wierzyć w jej opowieści, więc zdesperowana dziewczyna robi
zdjęcie przypadkowo spotkanemu w mieście przystojniakowi i triumfalnie pokazuje
je koleżankom. Jakież jest jej zdziwienie, gdy dowiaduje się, że sfotografowany
młodzian jest uczniem równoległej klasy. Co więc robi Erika? Prosi Kyouyę Satę,
by udawał, że z nią chodzi. I wszystko poszłoby zgodnie z jej planem, gdyby nie
to, że przystojny szkolny książę okazuje się mieć serce czarne jak węgiel i
sadystyczne skłonności. Poznając sekret Eriki, zmusza ją, by została jego
służącą i traktuje ją jak psa.
Pierwsze wrażenie:
Powyższy opis chyba mówi sam za siebie... a raczej dobitnie
charakteryzuje bohaterów tej serii. Bo tego, co na razie udało mi się zobaczyć,
nie da się nazwać inaczej jak chorym związkiem opartym na szantażu i wybitnie
niezdrowych relacjach. Ponoć dalej jest lepiej, a protagoniści szybko się
zmieniają, więc dam temu anime szansę, ale przyznam, że pierwszy odcinek raczej
mnie zniesmaczył. W tego typu seriach główny bohater powinien być
przystojniakiem, do którego w zamierzeniu żeńska widownia będzie wzdychać,
prawda? Chyba gdzieś po drodze coś nie wyszło, bo Satę mam ochotę skopać po
parszywej, przystojnej mordzie. Z główną bohaterką też raczej nie dam rady sympatyzować
– sama jest sobie winna, skoro jest aż taką ponadprzeciętną idiotką. W dodatku postaci
wydają się tak statyczne, że ciężko sobie wyobrazić, żeby coś pomiędzy nimi
drgnęło, bo żadnej chemii między nimi nie wyczuwam. Seria straszy także pod
względem technicznym – gołym okiem widać oszczędności, skoro nawet gadających
głów tu nie ma, tylko nogi rozmawiających bohaterów. Kreska też jest bardzo
nijaka i przeciętna, więc do dalszego seansu raczej nie zachęca.
Psycho‑Pass 2
Opis: Drugi
sezon anime o antyutopijnym świecie z przyszłości, w którym o ludzkich losach
decyduje superkomputer.
Pierwsze wrażenie:
Mam nieco ambiwalentny stosunek do kontynuacji jednej z
najlepszych anyutopii ostatnich lat – z jednej strony cieszę się, że się
pojawiła, bo wiele wątków z poprzedniej serii nie zostało wyjaśnionych, z
drugiej wątpię, żeby udało się stworzyć tak dobrego antagonistę, z jakim
mieliśmy do czynienia w pierwszej części, więc boję się, że kontynuacja będzie
pomyłką.
Pierwszy odcinek miał za zadanie pokazać nowych bohaterów,
ich poglądy i stosunek do wykonywanej pracy, a także wyjaśnić, w jaki sposób
wydarzenia z końcówki pierwszej serii zmieniły znane już nam postaci. Grafika
już na pierwszy rzut oka wydaje się dopieszczona, ale mam pewne zastrzeżenia do
sposobu rysowania bohaterów – wszystkie projekty nowych żeńskich postaci są tak
podobne, że chwilami miałam problem z rozróżnieniem, kto jest kim. Rozczarował
mnie natomiast opening, który nie umywa się do piosenek z poprzedniego sezonu.
Anime na pewno będę oglądać choćby po to, by zobaczyć dalsze
losy Akane i dowiedzieć się, co się stało z Kogamim.
Shigatsu wa Kimi no Uso
Opis: Będąc
dzieckiem, Kosei Arima wygrywał każdy konkurs pianistyczny. Jednak po śmierci
matki, która była jednocześnie jego nauczycielką, blokada psychiczna nie
pozwala mu grać. Dwa lata później Kosei
wciąż nie jest w stanie niczego zagrać na fortepianie, a cały świat postrzega
jako monotonną, pozbawioną głębi i kolorów rzeczywistość. Pogodził się z losem
i żyje spokojnie u boku swoich przyjaciół, Tsubaki i Watariego. Jednak pewna
dziewczyna wszystko zmienia. Kaori Miyazono to śliczna, spontaniczna
skrzypaczka, której osobowość odzwierciedla jej styl gry. Kaori pomaga Koseiowi
powrócić do świata muzyki.
Pierwsze wrażenia:
Ta seria jest po prostu ładna. Podobają mi się zarówno
projekty postaci, jak i pastelowo-akwarelowe tła. Nie zawodzi także animacja –
gra na fortepianie w wykonaniu Koseia została pokazana w iście widowiskowy
sposób.
Bohaterowie są bardzo sympatyczni, a ich relacje
niewymuszone i naturalne. Mam tylko dziwne wrażenie, że nie obejdzie się bez
wielokąta miłosnego, a nie lubię takich wątków. No i przeraża mnie trochę wizja
zagłębiania się w traumatyczną przeszłość, choć jak na razie główny bohater się
nad sobą zbytnio nie rozczula, a ukazane w pierwszym odcinku migawki z
przeszłości usprawiedliwiają jego problemy. Wygląda więc na to, że dostaniemy
przyjemną obyczajówkę, okraszoną na dodatek dobrą muzyką – czego więcej chcieć?
Shingeki no Bahamut: Genesis
Opis: Mistarcia
to magiczny świat, gdzie obok siebie żyją ludzie, bogowie i demony. W odległej przeszłości
Bahamut o srebrno-czarnych skrzydłach groził tej krainie zagładą, ale jej
mieszkańcy, porzuciwszy międzygatunkowe niesnaski, walcząc ramię w ramię,
zapieczętowali jego moc. Klucz do pieczęci został podzielony na dwie części, z
których jedną otrzymali bogowie, a drugą demony, aby Bahamut nigdy się już nie
uwolnił. Teraz, dwa tysiące lat później, trwa era pokoju... a przynajmniej do
czasu, gdy pewna kobieta wykrada bogom ich klucz.
Pierwsze wrażenie:
Znowu dostajemy średniowiecze, ale tym razem się ze smokami i
demonami, które tłuką się na wejście. Jak na adaptację karcianki seria jest
naprawdę miłym zaskoczeniem i wygląda na to, że będzie mieć porządnie
przemyślaną fabułę. Wprawdzie główny bohater jest trochę zbyt błaznowaty, ale
da się go polubić za urwisostwo i ogólną pozytywną draniowatość, pozostałe
postaci też wydają się ciekawe. Ukazany na początku odcinka pojedynek między
protagonistą a jego nemezis był dopracowany choreograficznie i emocjonujący. Zastanawiałam
się tylko, kto będzie płacił za szkody...
Od strony technicznej seria prezentuje się całkiem nieźle:
choć projekty postaci są dziwne jak na standardy anime, to widać od razu, że
zostały szczegółowo opracowane. Animacja jest płynna i staranna. Wprawdzie pojawiło się trochę komputerowej
grafiki, ale na szczęście pod tym względem nie jest tak tragicznie jak w
przypadku Garo. Muzyka też wpada w ucho (niech żyją pretensjonalne,
mroczne chórki!). Na pewno będę oglądać dalej – anime jest dla mnie naprawdę
pozytywnym zaskoczeniem.
Terra Formars
Opis: Naukowcy z
XXI wieku postanowili zmienić środowisko na Marsie, by ludzie mogli przeżyć na
jego powierzchni. Wpadli więc na niezwykle skuteczny i – co najważniejsze –
tani w realizacji pomysł wysłania na Czerwoną Planetę karaluchów oraz
pleśniaków, które miały absorbować światło słoneczne i żywić się martwymi
robalami.
W 2577 roku wysłano na Marsa pierwszą ekspedycję, złożoną z
sześciu osób. Na powierzchni planety ludzie napotkali jednak... niespodzianka!
Gigantyczne, zmutowane karaluchy posiadające nadludzką siłę. Astronauci zostali
w mgnieniu oka wybici, a ludzkość postanowiła wysłać na Marsa elitarnych
wojowników w celu wyeliminowania karaluszych mutantów.
Pierwsze wrażenie:
Czasem pojawiają się anime, których nawet sam opis wionie na kilometr czystym
debilizmem. Futurystyczna seria traktująca o walce ludzi z karaluchami z Marsa?
Tak, to jedna z tych serii, które albo będą dobre, albo zaleją widza morzem
głupoty i pozostawią go z opadniętą do samej ziemi szczęką. Terra
Formars definitywnie należy do tej drugiej kategorii. Dziwaczne
założenia świata mogłyby być dobre, gdyby potraktowano je komediowo, ale w tym
anime oni wyjechali z tymi karaluchami kompletnie na poważnie. Na domiar złego
samo zawiązanie akcji jest potwornie sztampowe i kiczowate – mamy tu sieroty,
dramaty życiowe, nieuleczalne choroby i zemstę (?) na kosmicznych wirusach (?),
które przywleczono z kosmosu, bo przecież jakieś drobnoustroje bardzo obchodzi,
że jakiś człowieczek je nienawidzi, czyż nie? Główny bohater jest kretynem na
sterydach, a pozostałe postacie nie przewyższają go pod względem intelektu. W
sumie jak na razie najsympatyczniejszym bohaterem był miś (obywatel
amerykański) i aż mi się zrobiło szkoda, gdy zaszlachtowali to biedne, urocze
zwierzątko, które chciało tylko oszczędzić nam męki dłuższego patrzenia na
durne poczynania protagonisty.
Pod względem graficznym seria wypada jeszcze gorzej –
dostaliśmy mnóstwo komputerowej grafiki, słabe, mało urozmaicone, zionące
pustką tła i kulawą animację ruchu, a to wszystko ozdobiono cenzurą,
zasłaniającą chwilami cały ekran. Na domiar złego projekty Pudzianoluchów
karaluchów, które miały być w zamyśle straszne, są po prostu śmieszne. Taaak,
to naprawdę zachęca do oglądania.
World Trigger
Opis: Pewnego
dnia w pewnym mieście otworzyła się brama do równoległego wymiaru, z której
wyłoniły się olbrzymie i – jak się zdawało – niepokonane potwory. Jedyną nadzieją
zastraszonych mieszkańców jest tajemnicza grupa wojowników, która zaadaptowała
technologię obcych, by walczyć z najeźdźcami.
Pierwsze wrażenie:
Zapowiada się typowo shounenowe postapo... wróć. Zapowiada
się typowo japońskie shounenowe postapo. Co tam, że atakują nas potwory z
innych wymiarów, do pracy i do szkoły i tak trzeba iść! Ale pomijając brak
instynktu samozachowawczego wśród mieszkańców miasta, od strony fabularnej
anime wydaje się mieć potencjał. Podoba mi się pomysł, by główny bohater nie
zyskiwał mocy w pierwszym odcinku, ale już ją miał wcześniej. Poza tym
protagonista – pomimo własnej fizycznej słabości – ma jasno sprecyzowane
priorytety i kręgosłup moralny, choć chwilami jego skrajny idealizm potrafi
zirytować (tak jak głos Yukiego Kajiego... czemu on jest wszędzie?).
Niestety, World Trigger to kolejna seria,
która nie dostała zbyt dużego budżetu. Tła są ładne, ale animacja leży i kwiczy
(polecam zwłaszcza przyjrzeć się tłumom w oddaleniu, można się nieźle ubawić). Postacie
mają ubogą mimikę, co widać już od pierwszych scen, a kreska jest bardzo
uproszczona i pozbawiona szczegółów. Dostajemy też – bo jakżeby inaczej – komputerowe
potwory, choć przyznam, że akurat w tym anime nie wyglądają one aż tak źle. Podoba
mi się za to opening, chociaż straszy potwornym ingriszem.
Podsumowując: grafika kulawa, ale bohaterowie są ogarnięci,
a historia przedstawiona w ciekawy sposób, więc jak na razie jestem na tak.