niedziela, 22 czerwca 2014

Sezon anime wiosna 2014 - końcowe wrażenia, cz. I

Tak jakoś niepostrzeżenie nadszedł koniec sezonu – wprawdzie czerwiec jeszcze trwa w najlepsze, ale wyemitowano już ostatnie odcinki kilku anime.  


Nieskoi



Opis: Raku Ichijou to zwyczajny licealista. No, powiedzmy... Byłby zwyczajnym licealistą, gdyby nie to, że jest przyszłą głową rodziny yakuzy zwanej Shuei-gumi. Dziesięć lat temu Raku złożył obietnicę pewnej dziewczynie. Przyrzekli sobie, że wezmą ślub, gdy jeszcze kiedyś się spotkają. Od tej pory Raku nigdy nie rozstaje się z naszyjnikiem, który dostał od dziewczęcia. Pewnego dnia do klasy chłopaka przenosi się piękna dziewczyna, Chitoge Kirisaki. Jak to między licealistami bywa, natychmiast zaczyna ich łączyć nienawiść od pierwszego wejrzenia. Jednak życie nie jest takie proste i bohaterowie muszą zmierzyć się z przedziwnym zrządzeniem losu...
Końcowe wrażenia:
Są serie, które pomimo dobrego pierwszego wejrzenia rozczarowują w miarę seansu – i Nisekoi należy do właśnie takich anime. To mógł być całkiem dobry romans, a wyszła mocno przeciętna haremówka bez sensownego i  domykającego choćby poboczne wątki zakończenia. Niezdecydowanie protagonisty było zabawne przez parę pierwszych odcinków, ale kiedy do obsady zaczęły dołączać kolejne bohaterki, które – a jakże! – bez wyjątku czuły miętę do Raku i w większości przypadków były powiązane z tajemnicą z przeszłości, chłopak zaczął mnie niemiłosiernie wkurzać brakiem kręgosłupa. Cóż, nie lubię haremów, więc wszystkie wady tego gatunku od razu rzucały mi się w oczy.
Seria całkiem nieźle radzi sobie z motaniem sytuacji uczuciowej bohaterów (tutaj dodam jeszcze, że dużą zaletą było ukazanie uczuć bohaterek z ich punktu widzenia – anime potrafiło w przekonujący sposób pokazać, dlaczego dziewczyny zakochały się w Raku), ale z rozplątywaniem tych wątków idzie dużo gorzej. To, że nie ma jednoznacznego zakończenia, spowodowane jest materiałem źródłowym – w końcu anime powstało na podstawie niezakończonej jeszcze mangi – ale nie mogę wybaczyć serii braku silniejszego akcentu, jakiegoś spiętrzenia tajemnic czy zwrotu akcji, który zachęciłby mnie do sięgnięcia po pierwowzór czy kolejny sezon (o ile powstanie). Wyjątkowo nierówna jest też sama fabuła Nisekoi – począwszy od dość idiotycznych założeń, a skończywszy na samym poprowadzeniu głównego wątku, który chwilami drepcze w miejscu, posiłkując się zapychaczowymi wstawkami, więc autorzy, zamiast doprowadzić do jakiegoś przełomu w relacjach między postaciami, wrzucają kolejną postać, która jeszcze bardziej plącze i tak już zagmatwaną sytuację.
O dziurach logicznych można powiedzieć bardzo wiele. Sam główny pomysł obietnicy złożonej w wieku bardzo szczenięcym jest wyjątkowo idiotyczny – zwłaszcza że bohaterowie sami nie pamiętają, jaką przysięgę i komu złożyli. W anime denerwuje także zbyt nierealistyczne podejście do realiów świata przedstawionego – autorzy raz na jakiś czas zapominają, że Raku i Chitoge mieli udawać przed światem parę, a także o tym, że bohaterów na każdym kroku powinni śledzić gangsterzy z ich rodzin... Jeszcze zabawniej jest, gdy na scenę wkracza bohaterka, której ojciec pracuje w policji – w związku z czym policjanci towarzyszą jej niczym prywatna ochrona. Takie rzeczy to tylko w Japonii. Tego typu wpadek w całej serii jest mnóstwo – ja rozumiem, że od komedii nie należy wymagać krańcowego realizmu, ale pewne granice należałoby jednak zachować, bo widzimisię autora nie zastąpi spójnego przedstawienia świata.
Co ratuje serię? Całkiem sympatyczni bohaterowie – Chitoge i Onodera są ciekawymi i dobrze skonstruowanymi postaciami; choć początkowo sprawiają wrażenie typowych dziewczątek z anime, ten schemat został całkiem dobrze zrealizowany. W sumie trudno się dziwić głównemu bohaterowi, że ma trudności z wyborem między tymi dwoma paniami – z drugiej strony sam protagonista sprawia wrażenie, że jest mu wszystko jedno, byleby tylko zdobyć jakąś dziewczynę. Pomijając jednak niezdecydowanie w sprawach sercowych, Raku też da się polubić – może nie jest wybitnie charyzmatycznym bohaterem, ale na tle kolegów z innych haremowych serii prezentuje się wcale nieźle.
Seria ma szanse spodobać się wszystkim, którzy lubią specyficzny styl animacji Shaftu. Wprawdzie twórcy nie szarżowali z udziwnieniami aż tak, jak im się to czasem zdarza, ale już na pierwszy rzut oka widać, jakie studio wypuściło tę produkcję. Anime poszczycić się może bardzo ładną kreską – postaci wyglądają dobrze nawet w wersji chibi. Od strony muzycznej seria wypada dość przeciętnie, poza jednym fletowym motywem muzyka jakoś mnie nie zachwyciła.
Moja ocena: 6/10.


Mushishi Zoku Shou


Opis: Ciąg dalszy przygód Ginko, badacza tajemniczych istot zwanych mushi.
Końcowe wrażenia:
Zazwyczaj tak bywa, że o złych seriach można pisać dużo. Łatwo jest wyliczać wady, wyzłośliwiać się z powodu potknięć i wyśmiewać głupie błędy. Tymczasem opis serii naprawdę dobrej okazuje się dużo trudniejszy. Jak tu bowiem ocenić takie Mushishi, nie pisząc co drugie słowo „genialne”, „świetne”, „cudowne” lub „wspaniałe”?
Dziesięć odcinków drugiego sezonu Mushishi po raz kolejny przenosi nas do świata, w którym obok ludzi żyją przedziwne istoty zwane mushi – ni to rośliny, ni zwierzęta, nieposiadające własnej woli czy złych lub dobrych zamiarów, a mimo to wpływające na ludzkie losy. Tak jak w poprzednim sezonie, przywoływanie kolejnych mushi jest tylko pretekstem do pokazania ciekawych i bardzo klimatycznych historii o życiu, często niezwykle dramatycznych i okrutnych w swojej prawdziwości. Opowieści z sezonu drugiego skupiają się głównie na mushi związanych z żywiołami i światem przyrody, a każda ma swoisty klimat i niepowtarzalne przesłanie. Najbardziej spodobała mi się historia o prastarym drzewie wiśniowym, choć inne również głęboko zapadły mi w pamięć.
Na klimatyczność serialu duży wpływ ma muzyka – spokojne, ale niepokojące melodie są idealnie dobrane do tego, co widzimy na ekranie. Dużą zaletą serii jest też przepiękna piosenka początkowa.


Graficznie seria nie odbiega od swojej poprzedniczki – po raz kolejny mamy do czynienia z przepięknymi tłami, ale dość schematycznymi i mało charakterystycznymi sylwetkami postaci. Bogactwo grafiki widać szczególnie w kolorowych odcinkach opowiadających o wiośnie czy lecie – jesienne i zimowe epizody utrzymane są zazwyczaj w burej, ponurej kolorystyce, współgrającej z tematem opowieści.
Mushishi Zoku Shou to nie anime dla każdego – wiele osób może nie docenić spokojnego klimatu i melancholijnej refleksyjności opisywanych historii. Nie jest to seria oparta na wartkiej akcji, ale miłośnikom serii obyczajowych z nutką fantastyki z pewnością się spodoba.
Moja ocena: 9/10.



Kamigami no Asobi ~Ludere deorum~


Opis: Więzi pomiędzy światami bogów i ludzi uległy osłabieniu. Zeus, obawiając się negatywnych następstw tego zjawiska, postanawia stworzyć szkołę dla bogów. Trafia do niej także Yui Kusanagi, której zadaniem będzie nauczyć grupkę młodych i przystojnych bogów, czym jest miłość.
Końcowe wrażenia:
Adaptacja gry otome z sezonu wiosennego pod jednym względem zawodzi, a pod innym spełnia wszelkie oczekiwania. Rzecz jasna, po tego typu serii nikt chyba nie spodziewa się głębokich przesłań, poruszania ważkich tematów czy choćby odrobiny logiki, bo takie anime tworzone są w celach wyłącznie rozrywkowych.
Ci, którzy liczyli na niezamierzoną przez twórców głupkowatą komedię, z pewnością się nie zawiodą. Jak już wspomniałam w notce o pierwszych wrażeniach, Kamigami potrafi przyprawić o głupawkę już w ciągu pierwszych minut. Przyznam jednak szczerze, że po dwóch-trzech odcinkach widz zaczyna przyzwyczajać się do poziomu głupoty i skrajnie niekanoniczne przedstawienie bogów przestaje już robić na nim takie wrażenie. Z drugiej strony, twórcy nie ustają w wysiłkach i raz na jakiś czas dostajemy po głowie obuchem kolejnego idiotycznego pomysłu (takiego jak na przykład organizowanie bożonarodzeniowego kiermaszu przez bogów z czterech pogańskich panteonów).
Anime jednak zawodzi na całej linii, gdy weźmiemy po uwagę bohaterów. Choć protagonistka jest całkiem sensowna (im dalej w las, tym bardziej staje się bierna i nieogarnięta, ale do poziomu bohaterki Amnesii nawet w najgorszych chwilach jej daleko), to bishouneni wołają o pomstę do nieba albo przynajmniej o solidny, porządnie spopielający piorun. To ogromna wada w przypadku reverse haremu, który – przynajmniej w zamyśle – powinno się przecież oglądać, by powzdychać do pięknych i wspaniałych panów. Tymczasem dostajemy zbieraninę przedstawicieli płci (niekoniecznie) brzydszej, z których każdy powinien dawno wylądować w pokoju bez klamek, ewentualnie wrócić do przedszkola.


Słowa Thota idealnie podsumowują większość bohaterów.

Umiarkowaną sympatię wzbudził we mnie tylko Susanoo (być może dlatego, że nie znam tak dobrze mitologii japońskiej, więc nie wiem, jak bardzo go w tym anime skrzywdzono), no i może jeszcze Loki, który przynajmniej jest zabawny. Tsukuyomi stanowi raczej tło niż pełnoprawnego bohatera, Hades stał się niezamierzonym elementem komicznym, a Apollo i Baldur, choć najważniejsi pod względem fabularnym, są też pierwszymi kandydatami do zakładu zamkniętego (poza tym ten pierwszy ma tak okropnie dobranego seiyu, że sam jego głos budzi skrajną niechęć). Gdzieś w tle pałętają się jeszcze Dionizos i Thor (nie da się ich poderwać w grze, więc i w anime robią głównie za nudnych statystów), a także mocno upośledzony umysłowo Anubis (który miał być chyba słodki i zabawny), choleryczny Thot (występujący w charakterze nauczyciela, choć sam wie jeszcze mniej niż Jon Snow) oraz oczywiście Zeus, przez którego zaczęła się cała draka. Jak widać, bohaterów jest sporo, ale cóż z tego, skoro nie ma w czym wybierać.
Pod względem graficzno-muzycznym seria prezentuje się całkiem nieźle. W wielu ujęciach widać oszczędności (zwłaszcza gdy mamy do czynienia z tłumami), ale bohaterowie nie straszą krzywymi mordkami, a animacja w większości przypadków jest poprawna. Sam soundtrack jest przyjemny dla ucha, za to opening i ending stanowią najkoszmarniejsze gnioty, jakie zdarzyło mi się słyszeć w anime. Na litość (nomen omen) boską, niech ktoś wytłumaczy tym seiyu, że nie umieją śpiewać i nie powinni tego robić! To straszne, że nawet Hiroshi Kamiya, który w paru innych seriach całkiem nieźle radził sobie z wokalem, w Kamigami brzmi, jakby ktoś go mordował tępym narzędziem.  

Moja ocena: 6/10.